La Luce

Video: Rome, la luce, 1999, février 2003

Texte Connie Dekker

1999 : c’est l’année du jubilé. La ville se prépare. Des bâtiments importants sont en construction depuis des années et constituent une source inépuisable de critiques pour les Romains. Outre les problèmes de circulation causés par la manie générale de la restauration, les habitants craignent que la ville perde son caractère.

L’année 1999 est aussi l’année de mon départ de Rome. Avant de partir, je veux réaliser quelque chose avec mon «sentiment de Rome». Ce «sentiment de Rome» n’est qu’une vague notion. C’est comme tomber amoureux de quelqu’un que vous venez de rencontrer en sachant que vous devrez le quitter prochainement.
Je trouve la vie des rues de la ville si fascinante, si joyeuse, si énergique. Les couches historiques intemporel de la ville se déploient et forment un contraste énorme avec les activités temporel de l’homme.

Après avoir parcouru des kilomètres à pied, traversant le passé et le présent à volonté, je me retrouve sur le balcon de mon appartement avec ma caméra vidéo à la main. Le balcon offre une vue fantastique: le dôme de la Basilique Saint-Pierre, le Vatican, les toits des maisons du quartier Borgo Pio et la Piazza delle Vaschette.

Mon attention se focalise alors sur la place qui apparaît comme un microcosme dans un tout plus vaste. Les enregistrements vidéo sont typiques de la situation du quartier d’avant l’année 2000. Ils commencent pendant les mois d’hiver 1999 et se terminent au printemps de la même année. Les résidents, petits et grands, sont suivis dans leurs promenades quotidiennes.

Souvent, les gens que je croise dans la rue me rappellent les acteurs et les figurants des films de Fellini et Pasolini. Alors, la vidéo comprend de très courtes images du film «La Ricotta» de 1962 de Pasolini. Les fragments servent à renforcer l’effet théâtral de la ville: le Vatican en arrière-plan, le linge propre sur les toits au premier plan et en bas sur la place du monde qui parle, qui se repose, qui joue… Les vêtements qui sèchent semblent donc servir de costumes aux figurants de La Ricotta. Les relations entre le populaire et le sublime se font sentir partout dans une ville comme Rome.

Caméra janvier – mars 1999
Montage février 2003 Connie Dekker

Montage avec l’aide du Medialab du Musée d’art contemporain Luigi Pecci, Prato, Italie

Text: Connie Dekker, traduit en Français avec l’aide de Audrey Mourisset

Note:

En 2002, je suis retournée sur la place et ai constaté qu’elle avait radicalement changé. Le bâtiment
de l’Université catholique qui borde la place sur la droite a été rénové. Les arbres qui l’ornaient ont été abattus. La table en bois où les résidents locaux se rassemblaient a disparu. L’abri du chat des rues et ses gamelles de nourriture qui étaient enfouis sous les buissons, sur le côté gauche de la place, sont désormais introuvables.

Video: Rome, la luce, 1999, february 2003

Text Connie Dekker

It’s the year before the jubilee, 1999. The city gets ready. Important buildings have been under construction for years. It is an inexhaustible source of criticism for the Romans. Besides the traffic problems caused by the general restoration mania, residents are afraid that the city will lose its character.

The year 1999 is also the year of my departure from Rome. Before I left I wanted to do something with my “Roman sentiments”. That feeling was only a vague notion. It was like being in love with someone you just met and of future loss.

I found the street life of the city fascinating, so cheerful, so energetic. The historical time layers of the city unfold and form a huge contrast to the activities of man.

After traveling for miles on foot, crossing past and present at will, I ended up on the balcony of my residence with my video camera in hand.

The balcony offered a fantastic view: the dome of St. Peter’s, the Vatican, the roofs of the houses in the Borgo Pio district and the Piazza delle Vaschette. The central point of attention, the square, showed itself as a small village.

The video recordings are typical of the situation in the neighbourhood before the start of the year 2000. They start in the winter months of 1999 and end in the spring of the same year.

Residents of young and old are followed in their daily walks. Often, the people on the street remind me of actors and figurants from Pasolini’s films.

The video includes very short images from the 1962 film “La Ricotta” by Pasolini. The fragments serve to enhance the theatrical effect of the city: the Vatican in the background, the clean laundry on the roofs in the foreground. The garments thus seem to serve as costumes for the actors in La Ricotta.

Cross-relations between the popular and the sublime can be felt everywhere in a city like Rome. The video recordings offer a cheerful, uncomplicated, authentic experience. For a moment, the viewer can virtually bathe in the sky and light of another square, in another city, in another country.

Camera and editing: Connie Dekker, February 2003.
Thanks to the Medialab of the Contemporary Art Museum Luigi Pecci, Prato, Italy.

Note:

After a visit to the square in 2002, it turned out to have changed drastically. The building of the Catholic University that borders the square on the right has been renovated. The trees on the square have been cut down. The wooden table where local residents gathered is gone. The shelter of the street cat and his food bowls are no longer in the old spot in the bushes on the left side of the square, and can no longer even be found.

Video: Rome, la luce, 1999, februari 2003

Texte Connie Dekker

Het is het jaar voor het grote jubileum, 1999. De stad bereidt zich voor. Belangrijke gebouwen staan al jaren in de steigers. Het is een onuitputtende bron van kritiek voor de Romeinen. Behalve de verkeersproblemen die de algehele restauratie manie veroorzaakt, zijn de bewoners bang dat de stad zijn karakter verliest.

Het jaar 1999 is ook het jaar van mijn vertrek uit Rome. Voor mijn vertrek wilde ik iets met mijn “Rome gevoel” doen. Dat gevoel was slechts een vage notie. Het was als het verliefd zijn op iemand die je net hebt ontmoet en die van toekomstig verlies. Het straatleven van de stad vond ik fascinerend, zo vrolijk, zo energiek. De historische tijdslagen van de stad vouwen zich open en vormen een indrukwekkend contrast met de activiteiten van de mens.

Na kilometers te voet hebben afgelegd, heden en verleden naar believen doorkruisend, belandde ik uiteindelijk op het balkon van mijn verblijf met mijn video camera in de hand. Het balkon bood een fantastisch uitzicht: de koepel van de St. Pieter, het Vaticaan, de daken van de huizen in de wijk Borgo Pio en de Piazza delle Vaschette.

Het centrale punt van aandacht, het plein, toonde zich als een klein dorp in een groter geheel.

De video-opnames zijn typerend voor de situatie in de buurt voor de aanvang van het jaar 2000. Ze beginnen in de wintermaanden van 1999 en eindigen in het voorjaar van hetzelfde jaar. Van jong tot oud worden bewoners in hun dagelijkse ommetjes gevolgd.

Vaak herinnerden de mensen op straat mij aan acteurs en figuranten uit de films van Pasolini. In de video zijn hele korte beelden gevoegd uit de film “La Ricotta” uit 1962 van Pasolini. De fragmenten dienen ter versterking van het theatrale effect van de stad: het Vaticaan op de achtergrond, de schone was op de daken in de voorgrond. De kledingstukken lijken zo als kostuum te dienen voor de figuranten in La Ricotta. Kruisverhoudingen tussen het volkse en het verhevene zijn in een stad als Rome alom voelbaar.

De video opnames bieden een vrolijke, ongecompliceerde, authentieke ervaring. De beschouwer kan zich voor een moment virtueel baden in de lucht en het licht van een ander plein, in een andere stad, in een ander land.

Camera en montage: Connie Dekker, februari 2003.
Met dank aan het Medialab van het museum voor hedendaagse kunst Luigi Pecci, Prato, Italië.

Noot:

Na een bezoek aan het plein in 2002 bleek het al drastisch veranderd. Het gebouw van de katholieke universiteit dat het plein aan de rechterkant begrensd is gerenoveerd. De bomen die op het plein stonden zijn omgehakt. De houten tafel waar buurtbewoners zich verzamelden is weg. Het onderkomen van de straatkat en zijn etensbakjes staan niet meer op het oude plekje in de struikjes aan d linkerkant van het plein, zijn zelfs niet meer terug te vinden.