The garden of speech

1995 – 2010, text Connie Dekker

My family is from the isles of the province Zeeland. People from those parts are silent and so was my father. He had his own piece of land where he spend all his free time. Soon after he retired he fell ill.

In short time it became clear that he was suffering of a very malicious disease. In his last days, unable to work in his garden, he used to sit on the couch at the window to draw everything he saw or was thinking of.
His sketchbook filled up with his scrabbles.

We had fun pointing out his interpretations of the neighbour, big animals, his vegetable plot and travel scenes: a new way of conversation was born.

After the dead of someone, all small things disappear and so do all the small memories connected to them. Boltansky wrote: “the big history lies down in books but the small history is very fragile”.

Two years after the dead of my father, in 1994, I started to embroider his sketches on sheets and pillows. The work is still in progress.

Embroidery Art Installation

 1995 – 2010, text Connie Dekker

1992, le père de Connie est tombé malade, le privant de la culture de son jardin. Alors, pour continuer d’en profiter d’une manière différente, il s’asseyait sur le canapé, près de la fenêtre, et dessinait tout ce qu’il contemplait ou ce à quoi il pensait.

Il en a résulté un ensemble de dessins aux traits « enfantins » mais sincères et pleins d’humour. Deux ans après la mort de son père, Connie les a retrouvés et a commencé de les broder.

Ce faisant, elle a pris conscience de ce qu’écrit Christian Boltanski, artiste plasticien français, qui a l’obsession de sauver l’humanité de l’oubli : «la grande histoire se trouve dans les livres, mais la petite histoire est très fragile».

En effet, lorsqu’une personne meurt, ses objets disparaissent en même temps que les souvenirs qui leur sont liés. Alors, « c’est parce que l’oubli est présenté comme une menace qu’il faut se souvenir » ( Boltanski). Les broderies des dessins sont un souvenir de son père. Se souvenir…

Traduction: Audrey Mourisset

1995 – 2010, tekst Connie Dekker

Mijn vader is geboren in 1931 en opgegroeid op het eiland Tholen. Na de ramp van 1953 heeft hij zich in Rotterdam gevestigd. Er was geen werk en het boerenbestaan bracht niets op. Eerst werkte hij aan de havens als sjouwer en via bijscholing werd hij lasser. Hij vond een goede baan, trouwde mijn moeder en zij kregen twee kinderen.

Na de “ontsluiting” van Zeeland zijn we teruggekeerd. Via de dammen reed hij met de werkbus elke dag op en neer van Schouwen Duiveland naar Rotjeknor. Wij, de kinderen moesten iedere dag een roteind op de fiets naar school, van Bruinisse naar Zierikzee.

In Zeeland had hij een moestuin en hij was flink trots op zijn eigen
stukje land. Hij was nauwelijks in de VUT of hij werd ziek en kon niet meer in zijn tuin werken. Mijn moeder gaf hem een kladblokje en een bic met de woorden “ga maar tekenen, dat lucht misschien op”.

Het eerste wat hij tekende was zichzelf met een blaadje papier en de woorden: “Leen de tekenaar”. Vanaf dat moment tekende hij alles wat hij zag vanuit zijn plaats op de bank voor het raam: vogels die zijn erwtenplantjes eten, veenmollen die de wortels van zijn planten kapot knagen. De meest ontroerende tekening vind ik de tekening van een eland met de titel “Eland, is een beetje ziek”. We hadden ontzettend veel plezier in zijn tekeningen en er ontstond een nieuwe vorm van communicatie.

Na de dood van iemand, verdwijnen alle kleine dingen om hem heen en alle kleine herinneringen die daaraan verbonden zijn. Boltanski schrijft hierover: “de grote geschiedenis is beschreven in boeken maar de kleine geschiedenis is erg fragiel”.

De tekeningen van mijn vader vond ik te mooi en grappig om voorgoed in een kast op te bergen. Twee jaar na zijn dood heb ik besloten ze over te zetten in borduurwerk op lakens en kussenslopen.